6 Şubat 2023’te meydana gelen depreminin üzerinden; 2 yıl, 24 ay, 168 hafta, 720 gün
geçti.
Depremin yaraları sarıldı mı?
Geçen hafta taziye ziyareti için Elazığ’daydım.
Pazarcık depremin merkez üssüydü. Bizi Pazarcık’ta yolun sağında, solunda konteyner
kentler karşıladı. İçim burkuldu; konteynerlere bakıp içlerindeki yaşamları düşündüm…
Konteynerlerin yaşam alanı olduğuna tepelerindeki çanak antenleri görünce ikna
oldum. Üstelik ilçeye göre betonarme binaların sayısı da oldukça azdı.
Evet, bu konteynerler yaşam alanıydı!
Pazarcık’ta yaralar sarılamamıştı.
Gölcük’te durum farklı olabilir miydi?
Hayır, manzara değişmedi. Sağlı sollu konteynerler… bozuk yollar…
Gölcük’te göl kenarında yemek molası verdik. Lokanta sahibinin yöreye özgü isotlu, lezzetli yemeklerini yerken, sohbet ettik.
Lokanta depremde yıkılmış. Kendi imkanları ile yeniden tek katlı olarak inşa etmişler.
Pazarcık’ta ve Gölcük’te; tepeye serpiştirilmiş, renkli boyanmış, tamamlanmamış betonarme evler, sembolik birer umut ışığıydı.
Ancak bu evlerin sayısı, halkın yaşadığı konteynerlerle karşılaştırılınca yetersiz
kalıyordu.
Malatya’da görkemli belediye binasının yanında “Malatya Konteynır Kent” tabelası
oldukça cafcaflı duruyordu!
Gördüğüm tek etkileyici yapı, Malatya’daki iki uzun ve doğal beyaz ışıklı tüneldi.
Doğuya yolu düşenler bilir. Yerleşim yerlerinin girişlerinde sizi kontrol noktaları
karşılar. 2000’li yılların başında Muş’ta görev yaparken, bu noktalar bana yabancı ülkeye
giriyormuş hissi verirdi.
Ülkemizin doğusuyla batısıyla hepimizin olduğunu ve yerlerinden yurtlarından olmuş, evsiz kalmış insanları yalnız bırakmamamız gerektiğini unutmamalıyız.
Bir gün değil, her gün, tüm imkanlarımızla yanlarında olup yaralarını saralım.
