Üzgünüm can.
Nedenini bilmiyorum inan.
Arabadan indim bu halde.
Eve doğru yürüyorken,
Yukarda ayı gördüm birden.
Yarımdı!...
Öyle güzel parlıyordu ki,
Bir an içim ışıdı.
O anda,
Üzülme dedi bana.
Ben varım burada!
Yorgunum bugün.
Canım cerem yok sanki.
Gelmeyecek diyor bir yanım.
Sus diyorum,
Susturamıyorum onu.
Susturamadığım ona,
Dargınım.
Konuşmuyorum,
Bakmıyorum,
Görmüyorum,
Yok saydım ben onu!
Fakat edepsizin teki o.
Yüz vermesem de ben.
Bağırıp duruyor kendi kendine.
Gelmeyecek, gelmeyecek, gelmeyecek!
Öyle çok dinledim ki sesini.
Sonunda,
Gelmek nasıl olur ki dedim?
Sordum ona!
Birisine nasıl gelinir?
İlla bedenen mi gelinir?
Tenin tene dokunması mıdır gelmek?
Gözün gözle buluşması mıdır yoksa?
Yanyana oturup da sohbet midir?
Belki de hiçbiri değildir o,
İstemektir iyi olmasını!
Rahat mutlu huzurlu,
Olmasını dilemektir belki de.
Yüzünün gülmesini beklemektir.
Belki de özgür bırakmaktır gelmek.
İstediği her yöne uçmasına,
Destek olmaktır.
Onun için ağlarken kimi zaman,
Bazen de,
Onun için gülmektir belki.
Anları ekleyip birbirine,
Hasretini eritmektir içinde!
Belki de hepsine ilaveten,
Ve de asaleten,
Vazgeçmektir kendinden!..
Bu olmalı canım.
Gelmek bu olmalı.
O halde,
Düşündüm de,
Gelmedin deme artık bana sen!
Gelmişim çok önceden sana ben
Sen de geldin mi bana?
Sen de, vazgeçebildin mi?
Kendinden!
